هیـچ ادعـایی نـدارَم...

فقـط دختـَری هستـَم که دختــَر بودنمو دَرک کرده ام...

با تــَمامِ مـحدودیـَت هـا ازدختـَر بودنــَم راضیـَم..

بـرخـَلاف بـَقیه ازهــیچ "مـَردی" هـَم بیـزار نیستـَم...

چـون هـَمیشه حد وحـدود ها رو رعایت کرده ام..

غرور مــَن ازتنـفر نیسـت..

فقـط نیـازی به ارتباط با هـر کسـی رو نمببینـم..

♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫

من دلم می‌خواهد
خانه‌ای داشته باشم پر دوست،
کنج هر دیوارش
دوست‌هایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو…؛
هر کسی می‌خواهد
وارد خانه پر عشق و صفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند.
شرط وارد گشتن
شست و شوی دل‌هاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ و ریاست…
بر درش برگ گلی می‌کوبم
روی آن با قلم سبز بهار
می‌نویسم ای یار
خانه‌ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دیگر
” خانه دوست کجاست”